Via Peter maakte ik kennis met Coby en haar Peter. Van een afstandje beleefde ik de achteruitgang van Coby mee, de strijd die zij en Peter hadden maar óók de ontzettend positieve instelling waarmee zij hun leven richting gaven.

Zo'n tweemaal per jaar ging ik mee naar Coby en zo een tot tweemaal per jaar kwamen zij richting Zierikzee, lekker truffelgebak eten aan het water, praten en lachen.

In die 7,5 jaar ging Coby van alles naar niets. Maar dat laatste is niet waar, Coby kon fysiek dan niet veel meer maar het leven had voor haar heel erg lang veel meerwaarde. Ze haalde er alles uit, behield de regie en deed dat samen met Peter.

ALS was de baas maar Coby heeft het de deur gewezen.

Ik loop mee omdat ALS bestreden moet worden én om Coby, een kanjer van een vrouw te herdenken en niet te vergeten.

Joyce Beljaars